آنچه می‌خوانید بازی با اخبار روز است با بیانی دیگر و البته نمایی از فضای رسانه‌ای کشور در تنظیم آنچه که گاه اصلا ارزش خبری ندارد ولی...ضمنا این سطرها بالغ بر 100درصدا طنز است و اسناد طنز بودن آن نیز موجود است.

ما جهانی هستیم نیازی به اسکار نیست
معاون مشاور دفتر مدیریت کل اداره سازمان امور سینمایی کشور با رد سخنان برخی افراد در خصوص برخی فیلم های آماده اکران در برخی سینماهای کشور گفت: سینمای ما امروز مخاطبان میلیونی و جهانی دارد اما نباید اسکار را دریچه ورود به دنیا بدانیم، آنها عددی نیستند و این جایزه اصلا ارزشی ندارد خودمان سیمرغ داریم که خیلی هم ارزش دارد.

 امید داشتن چیز خوبی است اگر ندارید در اولین فرصت تهیه کنید که قرار است گران شود! مثل کارمند​الشعرای گل آقا که 20 سال پیش بدجوری امیدوار بوده بنده خدا! قطعه دوم هم به بدشناسی آدم​های بدشانس ارتباط دارد و درباره ما نیست!

ز شاخه‌های امیدم، شلیل می‌روید!
ز شعر تازه من، قال و قیل می‌روید!
دوباره می‌شود ارزان کدوی حلوایی
سر زبان گرانی، زگیل می‌روید!

 راشد انصاری از شاعران و طنزپردازان خوب کشور، در این قطعه، با نگاهی ظریف به مساله مصرف در میان هموطنان، درست مصرف کردن هرچیزی را یادآور شده است!

هموطن! بعد ازین مواظب باش، هر چه داری درست مصرف کن

شب گذشته در یکی از باکس‌‌های خبری سیما، گزارشی پخش شد درباره تیتر روزنامه‌های کشور، خبرنگار بعد از دسته بندی تیترها و اشارات آنها به مسائلی چون دلار و طلا، پرونده‌های فساد در قوه قضائیه، اخبار حوادث و ...گفت: جای یک چیز در میان تیترهای این روزنامه‌ها خالی است: «نشاط و امید»!

با توجه به تیزبینی خبرنگار واحد مرکزی خبر در تهیه این گزارش فنی(!) تیترهای زیر برای بخش های مختلف خبری پیشنهاد می شود تا این دغدغه بزرگ رسانه ملی برطرف شود:

 این شعر زنده یاد هفته نامه(!) گل آقا که در آن به بخاری گازی عدالت و لاستیکی انصاف اشاره شده، اگرچه بوی نفت می‌دهد و برای 20 سال قبل است اما گویا برای آن دور دورها نیست!

پریموس سپید شعر من
-‌ زیبا و آکبندست
ولیکن حیف،
راه لوله نفت چراغ شعر من
-‌ بندست
معافم کن، معافم کن،
معافی قیمتش چند است؟!

 گویا در کشور ما سفر به خارج و ماموریت برای مدیران دولتی و مجلسی(!) یک داستان بلند است به طوریکه 20 سال پیش هم دغدغه طنزپردازان بوده است.

اما به دلیل اینکه چند وقتی چیزی ننوشته بودیم، فعلا برای اولین مطلب در سال 90 به سراغ این می رویم که ببینیم چه کسی کجاست و به چه کاری مشغول است:

محمود احمدی نژاد:

آقای احمدی نژاددر هفته پیش اصولا خیلی پیدایشان نبود، اگر هم بود مثل همیشه حرفی نزد که از وزیر و وکیل تا بقال سر کوچه مجبور باشد در مورد آن اظهار نظر کند. باز هم خدا خیرش بدهد! البته روایت دیگری هم وجود دارد که ایشان در حال جستجوی زمین هایی هستند که هم بتوان در آن ویلاسازی کرد، هم سیفی جات کاشت و هم میوه! باز هم خدا خیر و برکت بدهد به مسئولین محترم که طوری فکر می کنند که هم مشکل مسکن حل شود، هم مشکل میوه های وارداتی از ناکجا آباد و هم مشکل سبزی خوردن!  

«به‌سراغ من اگر می‌آیید»
«پشت هیچستانم»
یک کم آنسوی‌تر از مرکز شهر
ته ناصر خسرو
اهل تهران نیم، از خطه دورستانم!
*‌*‌*‌
روزگارم بد نیست
کسب و کارم عالی‌ست
جعبه‌ای دارم از انواع دواها لبریز
چاره‌هر مرض و شافی هر گونه مریض
از فلان قرص و فلان شربت و بهمان کپسول
تا فلان مرهم و بیسار آمپول

یک روز که رفته

 بود برای جمع کردن غلّه؛ یک دانه گندم پیدا کرد و به نیش کشید و حرکت کرد به طرف لانه اش. ناگهان باد وزید و دانه ی گندم را از دست و دهان مورچه گرفت و با خودش برد.
مورچه به باد گفت:« ای باد؛ تو چقدر زور داری!»
باد گفت :« پدر آمرزیده؛من اگر زور داشتم که برج های بالای شهر، راهم را سد نمی کردند.»
مورچه گفت :«ای برج های بالای شهر ؛ شما ها چقدر زور دارید!»
برج های بالای شهر گفتند:«ما اگر زور داشتیم که نیازی به مجوز شهردار نداشتیم»
مورچه گفت:«ای شهردار! تو چقدر زور داری!»(منظور غلامحسین کرباسچی است)
شهردار گفت:«من اگر زور داشتم که قوه قضاییه مرا دستگیر نمی کرد.»
مورچه:«ای قوه ی قضاییه تو چقدر زور داری!»
قوه ی قضاییه:«من اگر زور داشتم ،بعضی جراید از من انتقاد نمی کردند.»
مورچه:«ای جراید، شما چقدر زور دارید؟»
جراید:«اگر ما زور داشتیم که کاغذمان گیر وزارت ارشاد نبود!»
مورچه:«ای وزارت ارشاد، تو چقدر زور داری!»
وزیر ارشاد:«اگر من زور داشتم که محتاج رای اعتماد نمایندگان مجلس نبودم!»
مورچه:«ای نمایندگان مجلس، شماها چقدر زور دارید!»
نمایندگان مجلس:«ما اگر زور داشتیم که نیازمند رای مردم نبودیم.»
مورچه:«ای مردم شماها چقدر زور دارید!»
مردم گفتند:«ما اگر زور داشتیم بقال به ما جنس نسیه می داد.»
مورچه گفت :«ای بقال، تو چقدر زور داری!»
بقال گفت:«اگر من زور داشتم آفتاب ماست های مرا نمی ترشاند.»
مورچه گفت:«ای آفتاب، تو چقدر زور داری!»
آفتاب گفت:«من اگر زور داشتم، دختر کد خدا نمی گفت که :تو در نیا که من درآمدم!»
مورچه گفت:«ای دختر کدخدا تو چقدر زور داری!»
دختر کد خدا گفت:«اگر من زور داشتم که زن کشاورز نمی شدم.»
مورچه گفت:«ای کشاورز، تو چقدر زور داری!»
کشاورز گفت:«من اگر زور داشتم که از ترس تو گندم هایم را توی انبار قایم نمی کردم.»
مورچه یک کمی رفت تو فکر. بعد نگاهی به بازوهایش کرد. سینه اش را داد جلو و رفت به مزرعه.
گوش باد را گرفت و پرتش کرد پشت کوه قاف! بعد هم دانه ی گندم اش را بر داشت و برد به لانه اش!
قصه ما به سر رسید، غلاغه به خونش نرسید.

 

از کتاب غلاغه به خونش نرسید. ابوالفضل زروئی نصرآباد

قلبم گرفت! قرص پرانول بیاورید
حالا که بستری شده‌ام، گُل بیاورید

من ناسلامتی به مرض مبتلایم؛ آی!
کمپوت سیب ساری و بابل بیاورید

این‌جا غذای سفت فقط پخته می‌شود
لطفاً غذای مطمئناً‌ شُل بیاورید
 

سیگار موجب سرطان است؛ لاجرم
تریاک شافی از ته کابل بیاورید

امشب فرار می‌کنم از هاسپیتال خود 
یک متر نردبان جهت پل بیاورید

ای هاسپیتال گوربه‌گوری و بی‌شعور!
یک‌دفعه جای دکترتان، خُل بیاورید!
 

ما تحت نازنین مرا تکه‌پاره کرد
از بس که گفت: «سوزن و الکل بیاورید»!

خیلی دلم گرفته و دپرس شدم عجیب
باید برای شادی من، مُل بیاورید

می‌دانم ای رفیق که «گوگوش» خارج است
خب لااقل قناری و بلبل بیاورید

یاسین به گوش خر که قرائت نمی‌کنم
قلبم گرفت! قرص پرانول بیاورید

 

فاضل ترکمن

مى‏ رود از هر طرف رقصان و با لنگر گدا!
از دو سویت مى‏ رود، این‏ ور گدا، آن ور گدا!

گر دهى کمتر ز ده تومان حسابت مى ‏رسد                                      
مى ‏کند گردن کلفتى، مى‏ کشد خنجر گدا!

با صداى دلخراشش ضجه مویه مى ‏کند
راستى در ضجه مویه مى‏ کند محشر گدا!
 

لعن و نفرین مى ‏کند گر قلب او را بشکنى
مى ‏کند محرومت از سرچشمه کوثر گدا!

بر تو مى ‏چسبد مثال مرد مومن بر ضریح
گر بگویى من ندارم، کى کند باور گدا؟!

هست دایم با خبر از قیمت ارز و طلا
داند از هر شخص دیگر نرخ را بهتر گدا!
 

گر روى در خانه‏ اش، اطراف شمران یا ونک
دست کم دارد سه تا منشى، دو تا نوکر گدا!

در صف بنزین اگر با او بداخلاقى کنى
مى‏ کند لاستیک ماشین ترا پنچر گدا!

گر گدایان را براى پول در یک صف کنى
صف کشد از شرق رى تا غرب بابلسر گدا!

بهر خارانیدن ران چون برى دستى به جیب
با هیاهو مى ‏رسند از راه، یک لشکر گدا!

خودکفا شد از گدا این شهر و من دارم یقین
مى‏ شود تا سال دیگر صادر از کشور گدا!

 

 

از کتاب رفوزه ها. ابوالفضل زروئی نصرآباد